Patrick Lagrou's reeks rond 'dolfijnenkind' Marijn is een telg rijker, Dans van de roze dolfijn. Dit negende deel bevat opnieuw alle bekende ingrediënten die de verhalen weliswaar tot een commercieel succes maken, maar stilistisch verwaarloosbaar zijn.
Opnieuw maakt de auteur gebruik van verschillende verhaallijnen. Een eerste verhaallijn bericht over gruwelijke misdaden tegen vreedzaam protesterende indianen in de Ecuadoriaanse jungle. Huiveringwekende wreedheden zijn het, die slechts als gratuit gegeven gepresenteerd worden, quasi nonchalant, waardoor ze onvoldoende beklijven. In een tweede verhaallijn haalt Lagrou opnieuw zijn bekende opzet boven: Marijn gaat op avontuurlijke expeditie, ditmaal om de roze zoetwaterdolfijn of boto te bestuderen, maar krijgt te kampen met allerhande gevaarlijke situaties, zoals bosbranden, nietsontziende multinationals en koppensnellers. Deze ruim op voorhand aangekondigde actiescènes overtuigen nergens door een slordig opgebouwde spanningsboog. Bovendien fungeren de dolfijnen al te makkelijk als vleesgeworden deus ex machina-figuren, hoe ongeloofwaardig en geconstrueerd hun reddingsacties ook mogen zijn. Lagrou voegt nog een verhaallijntje toe over Talitha, die niet omgekomen is bij een vliegtuigcrash, maar wel veranderd zou zijn in een roze zoetwaterdolfijn. Stof genoeg voor Marijn om zijn voormalig vriendinnetje op te zoeken.
Meerdere verwijzingen naar vorige boeken blijven beperkt tot een voetnoot met vermelding van de titel, vanuit commercieel oogpunt natuurlijk een interessante manier om de gehele reeks onder de aandacht te brengen. De auteur integreert meerdere versies van de sagen rond de boto die bij vollemaan uit het water oprees om argeloze bewoners te verleiden voor een bezoek aan de onderwaterwereld Encante.
Ook Marita de Sterck wijdde er de opzet van haar roman Boto aan. Wat bij De Sterck resulteert in een respectvolle omgang met de verhaalstof in een sterk zinnelijke, prikkelende stijl, wordt bij Lagrou een vlak, eenzijdig vertelseltje, ontdaan van alle verwijzingen naar z'n rijke orale traditie. Verder reiken Lagrou's stilistische capaciteiten niet. Vlakke beschrijvingen van Marijns expeditie en de couleur locale van het Amazonegebied in een gratuit verhaaltje zonder compacte structuur. Via een uiterst geforceerd en ongeloofwaardig happy end wordt alweer een vervolgverhaal aangekondigd, Victoria. Voor de fans zijn het misschien nog hebbedingetjes, al betwijfel ik of zelfs zij nog langer geloven in Lagrou's gezochte format. [Jürgen Peeters] Masquer le texte

Marijn (ca. 20) is met zijn vader op reis met een boot en een vliegtuigje in het gebied van de Amazone. Roze rivierdolfijnen helpen hem tijdens zijn zoektocht naar zijn vriendin die al een jaar vermist is. Verblijft Talitha misschien in de geestenwereld Encante en heeft zij de vorm van een bufeo (dolfijnmens) aangenomen? De avonturen wisselen elkaar snel af. Meerdere malen moet Marijn vrezen voor zijn leven. Vaak zijn het de dolfijnen die hem redden. Dit is het negende deel van de serie 'Dolfijnenkind'*. Als lezer kun je het beste deel voor deel lezen, want in het boek wordt veel gerefereerd aan gebeurtenissen uit eerdere delen. Wel staat onder aan de bladzijdes in welk deel de informatie is te vinden. In het boek staan twee grof getekende landkaarten, waarop de routes te volgen zijn. Het karakter van Marijn ontwikkelt zich in de drie maanden waarin het spannende Vlaamse verhaal zich afspeelt. Bij de hoofdstukken staat een datum- en tijdsaanduiding. Het boek heeft een open einde. De auteur is meerdere malen bekroond met de prijs van de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury. Vanaf ca. 12 jaar. Masquer le texte