Na Voor altijd samen, amen, dat de Jonge Gouden Uil 2000 won, is er nu het tweede boek over de 11-jarige Polleke. De verhaallijnen die Kuijer in het eerste boek had uitgezet, lopen verder. Pollekes vader is nog steeds aan de drugs, Polleke is nog steeds verliefd op haar Marokkaanse vriend Mimoen en Pollekes moeder gaat nog altijd met de meester. Maar meer dan voorheen ontdekt Polleke hoe ingewikkeld de liefde is en op den duur snapt ze er niets meer van. Waarom zal zij nooit met Mimoen kunnen trouwen en waarom valt haar moeder uitgerekend op een man met vieze haren in zijn neus? Omdat Polleke gewoon doen al moeilijk genoeg vindt, denkt ze er heel hard over na hoe ze haar ouders weer bij elkaar kan krijgen.
De verhalen over Polleke zijn niet vrijblijvend. Ze doen nadenken over het leven, over de liefde en over God. Ze leren je dat de stilte een mooi geluid is en dat het fijn is om er te zijn. En ze doen dat op een heel directe, maar ook relativerende manier. Toch komt Pollekes beslissing om haar vader in het afkickcentrum bij te staan, vrij onverwacht. Polleke is nl. in heel wat opzichten teleurgesteld in haar vader. Niet alleen omdat hij af en toe steelt, maar vooral omdat hij nooit de dichter zal worden die Polleke zich had voorgesteld. Toch lijkt het meisje vrij vlug over deze ontgoocheling heen en toont ze zich echt bekommerd om het lot van haar vader. Wellicht omdat ze inziet dat haar eigen toekomst afhangt van die van haar ouders. Want meer dan ooit heeft Polleke, die op zoek is naar een stek in het leven, nood aan een vader én aan een moeder. Een vader en een moeder die niet alleen om hun dochter, maar ook en vooral om elkaar geven. Vanaf 10 jaar. [Sofie De Jonckheere] Masquer le texte

Polleke heeft allerlei dingen in haar leven die nogal moeilijk liggen. Dat geldt vooral voor haar relatie met haar vader, die verslaafd en dakloos is. Hij noemt zich dichter maar schrijft nooit een gedicht, terwijl bij haar de gedichten gewoon opborrelen. Uiteindelijk ziet ze in dat hij nooit een dichter zal zijn en steeds verder afglijdt en stelt hem een ultimatum: afkicken of bij haar wegblijven. Tot haar verbazing wil hij afkicken, maar alleen als zij meegaat en ook al vindt haar familie het niets, ze zet door en samen gaan ze op weg naar het opvanghuis. In dit levendige ik-verhaal komt op een nuchtere, geloofwaardige manier de (gedachte)wereld van een meisje naar voren, waarin met liefde alle personen worden beschreven die een rol in haar leven spelen, vanuit hun eigen achtergrond. Daardoor is identificatie met de personages heel gemakkelijk Het originele eigentijdse taalgebruik waarin de humor niet is vergeten, gedeeltelijk in de vorm van kleine gedichtjes, nodigt uit tot (door)lezen. In het verhaal, in korte zinnen met veel spreektaal, wordt geen woord te veel gebruikt. Geïllustreerd met kleine zwart-wittekeningen; omslagtekening in kleur. Vanaf ca. 10 jaar. Vervolg op "Voor altijd samen, amen"*. Masquer le texte