Deze roman draait om de strapatsen van Robert G. Mehlman: schrijver, charlatan en don juan. Je leert hem kennen via zijn nogal autobiografische verhalen in de 'ongepubliceerde' bundel/roman 'Het Lege Vat en andere parels', dat het grootste gedeelte van dit boek beslaat. 'Het lege vat' is de benaming van Mehlmans vrouw voor zijn maîtresse, want zij is wel "prinses sprookje" maar hij is een manische macho met een monsterlijk ego, dus heeft hij absoluut niet genoeg aan één vrouw, laat staan aan een rustig leven. Hij spendeert hopen geld in een luxueuze levensstijl, is vooral bekommerd om het gepuzzel met zijn kredietkaarten en probeert te blijven teren op zijn literaire succes 3268 op de wereldranglijst. Hij is voortdurend bezig met te pogen de werkelijkheid naar zijn hand te zetten; net zoals hij weinig rucksichtlos zijn naasten misbruikt voor zijn schrijfsels, probeert hij ook in het leven de mise en scène te manipuleren, regisseren.
Mooi halverwege komt er dan een peripetie; i.p.v. controle over gebeurtenissen en gevoelens, en frustraties om zijn miskenning, breekt Mehlman door met een kookboek, en verliest greep op de gevolgen. Wat begon als een halve oplichtingszaak, half verplicht nummer voor de uitgever, wordt een gigantisch succes. 'De Pools-joodse keuken in 69 recepten' (koken na Auschwitz) is het begin van roem en rijkdom voor de protagonist en van het beste deel voor de lezer. Terwijl Grunberg -- vooral in het midden -- soms de pedalen verliest (hij is een beetje een doordrammer, zoals ook al in zijn vorig werk kon worden geconstateerd) gaat het opnieuw lekker hard in de tweede helft. Vooral te genieten is de laconieke weergave van de mediahetze die het kookboek tot buiten zijn proporties opblaast (een referentie aan het succes van schrijvers debuut?).
Fantoompijn is -- ook weer zoals de vorige boeken -- nogal onevenwichtig. Tot de betere gedeeltes zijn ook te vermelden de in- en uitleiding van zoon Harpo Mehlman, wiens terugblik op de gebeurtenissen en wiens beschouwingen gecondenseerder en dus krachtiger zijn dan die van zijn vader. Voor de lezer is bij hem het inlevingsvermogen en de betrokkenheid ook groter, want met de a-emotionele Robert Mehlman is dat nauwelijks mogelijk. Die lijdt onder een gebrek aan emotionaliteit en is een beetje een karikatuur. Een heerlijke personage om verhalen rond te verzinnen maar met weinig werkelijkheidswaarde. Natuurlijk weet Grunberg prachtige scènes te bedenken en kostelijke uiteenzettingen en zienswijzen te verwoorden. Hij zoekt ook gewild het entertainment. Daaraan ontbreekt het hier zeker niet, wel een beetje aan de spanning. Bij Grunberg haalt de het eendimensionale van de slapstick soms een beetje de overhand op de metaforische waarde die hij eraan toekent. [Wilfried Poelmans] Masquer le texte

Robert G. Mehlman kan met recht het prototype van een mislukt schrijver genoemd worden. Zijn bibliografie, afgedrukt achterin de nieuwe roman van Arnon Grunberg, omvat 14 titels waar bij de meeste wordt vermeld: niet meer leverbaar. Alleen van 'De Pools-joodse keuken in 69 [sic!] recepten' zijn inmiddels 34 drukken verschenen. Dit zijn natuurlijk allemaal verzinsels, voortgekomen uit de rijke verbeelding van Grunberg. Hij is er opnieuw in geslaagd een tragikomisch verhaal op overtuigende wijze vorm te geven. Het valt uiteen in drie gedeelten, waarvan het tweede, "Robert G. Mehlman" getiteld, verreweg het omvangrijkste is. Mehlman, geboren in Amsterdam, woonachtig in New York (elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval), maakt van zijn leven een totale puinhoop: zijn huwelijk met 'de sprookjesprinses' is een aaneenschakeling van bizarre scènes, hij verslijt een aantal vriendinnen, teert op de voorschotten van boeken die nooit verschijnen en heeft uiteindelijk succes met een boek dat hij niet had willen schrijven en waarvan hij de inhoud heeft overgeschreven uit de aantekeningen van een oude joodse vrouw. Grunberg maakt zijn reputatie van absolute eenling binnen de Nederlandse literatuur met deze roman geheel waar. Kleine druk. Masquer le texte