Abdolah neemt de lezer in het Gordijn mee op dat reisje, dat nogal bewogen moet zijn geweest: hij heeft zijn moeder al vijftien jaar niet gezien, ze is dement én het is waarschijnlijk hun laatste ontmoeting. Maar de schrijver focust jammer genoeg vooral op het saaie logistieke gedoe van de reis; het inchecken in het hotel, het huren van een auto, het regelen van een tripje, enzovoorts. De hoofdstukken, met titels als 'In de ontbijtzaal' en 'Naar de bazaar', hebben een hoog 'en-toen-en-toen'-gehalte.

Je zou daar iets achter kunnen zoeken: omdat de moeder haar grip op de werkelijkheid verliest, klampt haar zoon zich vast aan de droge feiten. Of: met het uitgebreid beschrijven van futiele gebeurtenissen probeert de schrijver die ene grote gebeurtenis - het definitieve afscheid - als het ware uit te stellen.

Maar Abdolahs ongecompliceerde, eenduidige stijl laat geen ruimte voor een diepere interpretatie; alles is zoals het is. Dat geldt ook voor de zinnetjes waarin hij wel wat over zijn emoties vermeldt. Wat valt er nog te fantaseren bij: 'Geluk vulde mijn hart', 'Al mijn zorgen verdwenen', of 'Het zat me dwars'?

Hierdoor spreekt het Gordijn nauwelijks tot de verbeelding, ook al heeft de schrijver nog geprobeerd de dementie van zijn moeder te mystificeren tot een 'hoogst persoonlijke pelgrimstocht'; zij vertoeft 'in het domein van haar dromen' en ze leeft 'in een driedimensionale ruimte' (maar wie niet?). Het mag niet baten. Abdolah heeft een meeslepende en ontroerende afscheidsnovelle willen schrijven maar zijn tamme reisverslag is allesbehalve dat.

**

Prometheus; 180 pagina's; € 17,99.

Hide text

Om zijn Iraanse moeder nog één keer te zien, reist de in Nederland in ballingschap levende Abdolah met zijn vrouw naar het voor hem veilige Dubai. Daar treft hij zijn zus, met wie hij nooit gesproken heeft over de tijd dat ze door het regime gevangen was gezet, en zijn moeder, die dementerend is. De kunstenaar in Abdolah besluit mee te gaan in de ‘fictieve wereld’ die zijn moeder regelmatig betreedt en haar niet te corrigeren. Uiteindelijk realiseert hij haar grootste wens (met hem naar Mekka te gaan) door haar mee te nemen naar de grote moskee in Abu Dhabi. In het verhaal van hun ontmoeting speelt ook Abdolahs fascinatie voor het kunstmatige (fictionele) Dubai een rol. Daarnaast raakt hij gecharmeerd van de steeds opduikende gastvrouw Nastaran die mogelijk een van de buitenlandse agenten van het Iraanse regime is. Fictie en non-fictie lopen op diverse manieren door elkaar en dat is het meest intrigerende aspect van dit niet van een genreaanduiding voorziene, zeer persoonlijke boek. Abdolahs stijl is er nog steeds niet een voor fijnproevers, maar is minder exotisch dan eerder het geval was. Hide text