In het Zuid-Amerikaanse land Colombia, waar reeds vijftig jaar een soms verdoken, soms aperte burgeroorlog woedt, ligt het moreel besef van de bevolking zwaar onder vuur. Dat heeft zo zijn nefaste invloed op de jongeren, die -- hoe kan het anders -- meer en meer ontworteld raken en die te midden van het geweld waardoor zij worden aangezogen wanhopig op zoek gaan naar humane waarden. Jorge Franco heeft al eerder getoond hoezeer deze beladen generatie hem ter harte gaat. In zijn huidige roman behoren de vertellerfiguur Antonio, Emilio, Johnefe en Ferney allen in min of meerdere mate tot deze groep ontspoorden. In het middelpunt staat Rosario Tijeras, een schietgrage en moeilijk te doorgronden tiener die aast op geborgenheid, maar het vermogen mist om met die behoefte iets zinnigs aan te vangen. Emilio is haar vaste vriendje, maar blijkt een bleke figuur waar ze weinig aan heeft. Haar broer Johnefe is haar toeverlaat, maar hij wordt vermoord. De relatie met Ferney blijft onduidelijk, en de ikfiguur is iemand die haar wel toegewijd is maar die het lef mankeert om haar zijn liefde uit te spreken. Dat leidt tot een constant zoeken van de betrokkenen om bij haar in het vizier te komen, maar een even constant ontwijken bij haarzelf van elke diepgang. Deze uitzichtloze situatie genereert een uitzichtloos slot: Rosario wordt zelf het slachtoffer van een moordaanslag, en we worden de woestijn ingestuurd met de snijdende afsluiting: "dat was het, Rosario Tijeras".

De wijze waarop de auteur dit ontluisterend verhaal vormgeeft is zonder meer voortreffelijk te noemen. Er is een degelijke verhaallijn waarin de commotie rond de figuur van Rosario steeds verder wordt uitgediept, en er is het verhaal zelf, sober en doelgericht opgezet als geen ander. Het zijn niet de afzonderlijke episodes die je daarbij raken, maar de globale context van ontreddering en desolate destructie. [Hugo Van Hoecke] Hide text

De jonge Colombiaanse huurmoordenares Rosario wordt Tijeras - de schaar - genoemd omdat ze een man met een schaar heeft gecastreerd. Tijdens een kus wordt ze neergeschoten. Terwijl haar vriend Antonio bij haar waakt in het ziekenhuis vertelt hij over haar leven. Jorge Franco (Colombia 1962) kreeg van Gabriel Garcia Marquez bij het uitkomen van Rosario te horen: 'Eindelijk kan ik met pensioen.' De krachtige beeldende taal en de schokkende gebeurtenissen in het leven van de jonge drugsmoordenares maken van deze literaire roman een aparte belevenis: subtiel en toch rauw, ontroerend en toch hard. Voor een breder publiek dan de doorsnee literaire roman. Vrij kleine druk.