Bijna twee jaar nadat het eerste boek over het Spaanse jongetje Manolito in het Nederlands verscheen, ligt er een vervolg in de boekhandel. Het eerste boek was een aangename verrassing: de achtjarige spraakwaterval Manolito deed op een humoristische ietwat dramatische manier verslag van zijn schoolleven, vrienden en familie. Centraal stond de relatie van Manolito met zijn grootvader, met wie hij vaak zijn diepste geheimen, angsten en vreugden deelde. Menig turbulente dag eindigde dan ook met het moment waarop Manolito 's avonds bij zijn grootvader in bed kroop en de twee elkaar lichamelijk én geestelijk verwarmden.

In Arme Manolito rijgt Manolito anekdotes aan elkaar en komen de mensen uit zijn leefwereld sterker naar voren: zijn vrienden van school, zijn broertje Imbeciel, zijn onderbuurvrouw, zijn ouders. Pas naar het einde toe komt grootvader weer op het voorplan: hij weet Manolito's ergste vrees, een onvoldoende voor rekenen, mooi te relativeren.

In een soort inleiding vertelt Manolito hoe beroemd hij wel geworden is nadat het eerste boek over hem verscheen. Hij kreeg allerlei smeekbeden van vrienden en kennissen om wel of juist niet in het tweede boek te mogen verschijnen. Deze Arme Manolito kondigt hij aan als "het tweede deel van mijn Grote Levensencyclopedie". Het boek is boeiend en lezenswaard, maar een stuk minder verrassend dan het eerste deel. In dit boek zou Manolito nog steeds acht zijn, net als in het eerste deel. Vreemd, want beide boeken eindigen vlak voor de zomervakantie. [Karin Van Camp] Hide text

Manolito is een gewone jongen, met gewone vrienden in een gewoon Spaans dorpje. Zo presenteert Manolito zich in dit boek. Maar als je verder leest, kom je allerlei kolderieke toestanden tegen, die zelfs voor een Spaans dorpje nogal vreemd zijn. De personen zijn vrij ongewoon: de moeder is altijd aan het zeuren en de schooljuffrouw is er alleen maar op uit de leerlingen zoveel mogelijk nullen te presenteren. Manolito moet als een soort schelm zijn weg tussen de mensen vinden. Er is niets tegen kolderieke boeken, als ze maar een reëel beeld geven van de wereld en ook werkelijk leuk zijn. Dit boek is dat nergens. De zogenaamde humor gaat steeds meer tegenstaan. Ook de vertaling is niet altijd adequaat. Waarom een hoofdstuk “De één zijn dood is de ander zijn brood” heet, wordt niet duidelijk. De vertaler had daar een betere zegswijze voor moeten vinden. De plaatjes zijn cartoonachtig en passen wel bij het boek. Voor kinderen vanaf ca. 10 jaar.