De Panne

Voor wie Alex Rider nog niet kent uit een van de eerder verschenen zeven delen waarin zijn avonturen beschreven worden: hij is veertien jaar, zijn ouders zijn overleden en via een oom is hij betrokken geraakt bij de afdeling Speciale Operaties van MI6, de Britse geheime dienst. Een jongen van zijn leeftijd hoort natuurlijk op school te zitten maar zijn afwezigheid wordt door de geheime dienst gedekt met vervalste doktersbriefjes. Als Alex Rider het verhaal binnenkomt, ziet het leven er rustig uit. Hij logeert tijdens de kerstvakantie bij kennissen en zal na de vakantie weer gewoon naar school gaan. Maar eerst gaat hij mee naar een groot oudejaarsfeest op een oud Schots kasteel. Het wordt gegeven door de puissant rijke Desmond McCain die aan het hoofd staat van een wereldwijde hulporganisatie. McCain is een tot bekering gekomen fraudeur die zichzelf ook maar meteen tot geestelijke heeft benoemd. Alex is in gezelschap van een vriendinnetje en haar vader, een journalist die bezig is aan een uitgebreid artikel over de vele goede werken van de eerwaarde heer McCain. Toevallig vangt deze laatste een flard op van een gesprek tussen de journalist en Alex, een onschuldig gesprek over een werkstuk dat hij voor school moet maken. Daarin valt het woord 'genetische manipulatie' en dat wekt de argwaan van McCain, die daaruit een verstrekkende conclusie trekt. Het heeft als gevolg dat de auto waarin de journalist, diens dochter en Alex naar huis rijden op onverklaarbare wijze slipt en in het ijskoude water van een meer terechtkomt, twintig meter diep. Dan volgen vijf pagina's waarin we het koelbloedige optreden van Alex kunnen bewonderen. Al redenerend en handelend slaagt hij erin zichzelf en de anderen in veiligheid te brengen. En, o toeval ? maar wat is toeval in dit soort verhalen ? daar staat een jongeman die hen met zijn bestelauto naar een ziekenhuis brengt, om vervolgens te verdwijnen. Inmiddels is Alex ervan overtuigd geraakt dat een aantal zaken niet klopt, maar hij houdt zijn bevindingen voor zich. Het woord 'genetische manipulatie' is al eerder gevallen en algauw wordt duidelijk dat er een duivels plan is opgezet waarin de eerwaarde McCain een centrale rol speelt. Zijn hulporganisatie is slechts een dekmantel om via internationale liefdadigheidsacties veel geld binnen te halen. Maar dan moeten er natuurlijk wel rampen zijn en zijn die er niet, wel, dan zorg je ervoor dat ze ontstaan. Het eerste hoofdstuk van het boek beschrijft zo'n bewust veroorzaakte ramp in een kerncentrale. Maar nu heeft McCain een ramp van gigantische omvang bedacht, waarbij hij door middel van genetisch gemanipuleerd voedsel duizenden Afrikanen zullen omkomen. En waar de hulporganisatie van McCain haar 'zegenrijk' werk ten eigen bate kan uitvoeren. Om kort te gaan, Alex Rider wordt door de geheime dienst ingeschakeld voor wat aanvankelijk een eenvoudige opdracht lijkt, maar die erop uitdraait dat hij ontvoerd wordt, in Afrika terechtkomt en daar oog in oog met McCain komt te staan. De eerwaarde blijkt een moordlustige psychopaat, die samen met zijn sadistische geliefde, Alex een gruwelijke dood in het vooruitzicht stelt als prooi van krokodillen. Net op het ogenblik dat zijn laatste krachten hem ontvlieden wordt Alex gered door de jongeman van de bestelauto. Nog net op tijd ook om het rampzalige plan van McCain te stoppen.

De onwaarschijnlijke, bijna bovenmenselijke bekwaamheid op het gebied van combineren, deduceren, zelfredzaamheid, psychologisch inzicht, uithoudingsvermogen, technische vaardigheden die Alex vertoont weerhouden de lezer er niet van zich aan het verhaal gewonnen te geven. Anthony Horowitz zorgt ervoor dat de ogenschijnlijk losse puzzelstukjes tenslotte perfect in elkaar passen. Het is voor de jonge lezer heel bevredigend dat een veertienjarige zich verreweg de meerdere toont van geraffineerde misdadigers en onmisbaar blijkt voor de geheime dienst. Maar is het nodig dat aan de sadistische manier om Alex te doden zoveel aandacht wordt gegeven? Alles gebeurt weliswaar onder de vlag van 'misdaad loont niet en wordt gestraft', maar toch... De vertaling vertoont enkele hinderlijke tekortkomingen. [Herman Kakebeeke] Hide text

In India wordt een aanslag gepleegd op een kerncentrale waarbij veel doden vallen. De organisatie 'First Aid' biedt direct hulp aan. De 14-jarige Alex Rider is in Schotland waar hij Oud en Nieuw viert. Hij ontmoet daar Desmond McCain, de oprichter van 'First Aid'. Ook duikt de journalist Harry Bulman op, die het verleden van Alex als jeugdspion/agent bekend wil maken. Alex roept de hulp en bescherming van MI6 in en dan raakt hij verstrikt in allerlei spannende avonturen. Achtste deel uit de serie rondom de avonturen van Alex Rider*. Alle boeken zijn enigszins volgens hetzelfde stramien opgebouwd. Alex komt in aanraking met gevaarlijke personages (die vaak karikaturaal worden neergezet) en rolt dan van het ene in het andere avontuur, waarbij het toeval vaak een grote rol speelt en bepaalde passages ongeloofwaardig overkomen. De spanning in dit vlotgeschreven verhaal wordt opgebouwd door veel cliffhangers te gebruiken. Voor de echte liefhebber van spionageverhalen vanaf ca. 12 jaar.

Alex is voor oudejaarsavond uitgenodigd op een gigantisch liefdadigheidsfeest in een Schots kasteel. Zijn gastheer is Desmond McCain, een ex-bokser en zakenman, die na verzekeringsfraude in de gevangenis is beland en zich daar tot priester heeft laten wijden. Na zijn vrijkomen heeft hij First Aid opgericht, een hulporganisatie die er een punt van maakt telkens als eerste ter plaatse te zijn als er waar ook ter wereld een ramp gebeurt. Alex’ kennismaking met de man is meteen een confrontatie, wanneer de veertienjarige Alex zijn gastheer voor schut zet door van hem te winnen bij het pokeren. En meer mag ik van deze achtste Alex Rider niet prijsgeven, de rest moet je echt zelf lezen. Al van op die eerste avond kom je in de rollercoaster van de tienerspion terecht, die zoals naar goede gewoonte pas stopt bij het allerlaatste hoofdstuk. Je verzetten heeft geen zin, je kan alleen maar meegesleept worden. Daarvoor zorgt de niet aflatende stroom van actie, en de uiterst filmische stijl van Horowitz, die je het ijskoude water doet voelen en van spanning je keel dichtknijpt. Maakt niet uit dat je eigenlijk wel weet dat Alex zich ook uit deze uitzichtloze situatie wel weer redt, meegesleurd word je. Daarnaast raak je ook in de ban van de karakters die Horowitz schetst, zoals de meedogenloze schurk McCain. Of de journalist Bulman die door de geheime dienst niet uit de weg geruimd, maar wel gewist wordt.

Hide text