Grün is bedrijfskundige, theoloog, dieptepsycholoog en veelgevraagd adviseur van topmanagers. Maar vóór alles is hij benedictijnenmonnik in de abdij van Münsterschwarzach, alwaar hij verantwoordelijk is voor twintig bedrijven met zo'n 300 werknemers. "Leiderschap vereist een grote mensenkennis en een actieve houding"; hij weet uit ervaring wat deze woorden betekenen. En verder duidt hij de achtergrond van waaruit hij dit boek schrijft, de benedictijnse spiritualiteit: "Voor Benedictus betekent leiderschap: zielen leiden" (regere animas). Het gaat er dus niet om dat je mensen heen en weer schuift, hen als arbeidskrachten gebruikt, maar dat je recht doet aan hun ziel. Zielen leiden wil zeggen dat je het wezen van de mens ziet, eerbied hebt voor het oorspronkelijke en unieke beeld, dat God van hem maakte".

Met bovenstaande citaten wordt de draagkracht van heel dit boek onderstreept: de persoonlijke ervaring als 'manager' van de auteur en zijn directe inspiratie op de Regel van Benedictus, zo'n 15 eeuwen oud, maar nog steeds van grote spirituele betekenis voor al wie leiding moet geven. Wat bezielt Grün zo sterk om telkens opnieuw boeken te schrijven over spiritualiteit en meditatie? Hoe komt het dat hij zelfs een heel boek wijdt aan leidinggevende bedrijfsleiders? Als benedictijn beroept hij zich onvoorwaardelijk op de Regel van de stichter Benedictus, die in feite doorheen zijn geschriften zegt dat een leidinggevende iemand is die het leven dient, zonder de pretentie te hebben boven welke ondergeschikte ook te staan, en die bovendien mensen bezielt, wat veel meer veronderstelt dan aan een eigen imago werken. Zelfkennis, mensenkennis, creativiteit en fantasie zijn hierbij volgen Grün voorwaarden. Deze leiden tot een gezonde bedrijfscultuur, die op zijn beurt een positieve invloed heeft op de omgeving. Dat alles kan bijdragen aan kwaliteit van leven en herstel van de samenleving, waarden die vanuit het evangelie en vanuit de Regel van Benedictus aangereikt worden.

Is dit boek nu enkel bestemd voor leidinggevenden? Eigenlijk wel, maar in de inleiding schrijft Grün dat het begrip op zich zeer ruim moet worden verstaan. Het gaat ook om al wie verantwoordelijkheid draagt in de kerk (de Regel is in de eerste plaats bestemd voor abdijen, d.w.z. voor kerkelijke communiteiten). Bovendien geeft iedereen die met mensen omgaat soms leiding of ontvangt leiding: ouders t.o.v. kinderen, het gezin, de burgerlijke gemeente, de politiek, de bedrijven, de samenleving. Het boek richt zich dus tot iedereen die zich wil bezinnen over leidinggeven en verantwoordelijkheid, in het groot en in het klein, in bedrijven en organisaties, thuis en in de dagelijkse omgang met de medemens. Wie de geschriften van Grün kent, weet dat zijn stijl gebaseerd is op spiritualiteit, maar dat zijn taal zeer dicht bij de concrete realiteit staat: helder en toegankelijk. [Frans L. Van den Brande] Hide text

Leiding geven en bezieling vormen in de actuele managementliteratuur een populair begrippenpaar. Achter technocratische managementmodellen dreigen leidinggevende en werknemer als mens verloren te gaan die immers als 'human capital' de sleutel zijn tot het succes van elke organisatie. De auteur van deze spirituele uitgave is monnik en als kellenaar van de benedictijner abdij in Münsterschwarzach manager van twintig bedrijven met ongeveer driehonderd werknemers. De auteur is tevens bedrijfskundige, theoloog en dieptepsycholoog die als manager zijn denken ontleent aan en zijn handelen baseert op de 1500 jaar oude 'Regel' van Benedictus, die hij praktisch vertaalt naar de managementpraktijk van alledag. Leiding geven is dienen en mensen bezielen, waardoor op organisatieniveau een heiligdom wordt geschapen waarin mensen opbloeien, het bedrijf floreert en de leidinggevenden zelf vreugde en voldoening ervaren. Een boeiende en verrijkende uitgave die uitnodigt tot reflectie en inkeer.