Zogezegd 'volkse' sprookjes blijken uiteindelijk duchtig herschreven te zijn door de verzamelaars zelf. De befaamde verzamelaar van Amerindiaanse sprookjes en legenden, Henry Rowe Schoolcraft (1793-1864), stelde zich voor als de objectieve wetenschapper en bewaarder van de Native American folklore, maar 'poetste' het ingezamelde materiaal op om het zogezegd literair en intellectueel interessanter te maken. Zijn redenen kwamen neer een mengeling van commerciële overwegingen, religieuze en politieke overtuigingen, en uiteindelijk een negatief oordeel over de indiaanse talen en culturen. De indianen waren in zijn overtuiging -- in tegenstelling tot wat zijn tijdgenoten dachten -- echter in staat tot "waarachtig, christelijk denken", en daarom moest hun folklore in een 'verbeterde' versie worden opgeschreven. Vanzelfsprekend schrapte Schoolcraft, net als Wilhelm Grimm, zorgvuldig elke seksuele toespeling.

Het onderscheid tussen volkse sprookjes (uit een lange mondelinge verteltraditie) en kunstsprookjes (bedacht door een auteur) klopt niet helemaal, schrijft Vanessa Joossen in 'Vertel eens een sprookje', haar bijdrage tot het handboek Voorlezen kan iedereen! Bovendien hadden de 19e-eeuwse verzamelingen en herschrijvingen van volkse sprookjes vaak het ongunstige effect dat de mondelinge verteltraditie, met zijn ruwe sprookjes in vele varianten en creatieve vertelstijlen, verdrongen werd door de groeiende praktijk van het voorlezen van de geschreven, opgekuiste versies van sprookjes. De creativiteit van de mondelinge verteltraditie lijkt echter teruggekeerd te zijn, nu er al enige decennia, vaak uit onvrede met de traditionele moraal die de neergeschreven sprookjes uitdragen, allerlei, al dan niet parodiërende bewerkingen van traditionele sprookjes worden geschreven.

Anderzijds moet de originaliteit van schrijvers van 'kunstsprookjes' beschouwd worden in een context van volkscultuur en internationale sprookjesverzamelingen. In de catalogus bij de tentoonstelling 'Ik lijk alleen maar dood, Andersen anders bekeken' (Zilvermuseum Sterckshof Provincie Antwerpen, 1 juli -- 4 september 2005) schetst Harlinda Lox het 'sprookjesklimaat' waarin H.C. Andersen opgroeide en schreef. In zijn sprookjes vind je de structuur van volkssprookjes terug, maar ook de psychologische tekening van het kunstsprookje uit de romantiek (cf. Ludwig Tieck). Aan de hand van de internationale AaTh/ATU classificatie belicht Lox negen sprookjes van Andersen als bewerkingen van traditionele volksverhalen. 'De varkenshoeder' bv. is gebaseerd op een verteltype waarvan zo'n vierhonderd varianten zijn opgetekend met als gemeenschappelijke elementen een ruil, een licht tot sterke erotische inhoud en uiteindelijk de wraak van de underdog. "Hoe fantasievol en eigenzinnig de sprookjes van Andersen ook zijn, uit dit artikel moge ook blijken dat doorheen de pen van de Deen ook vaak de rijkdom van de Europese vertelcultuur wordt geproefd." [Chris Bulcaen] Verberg tekst

Handboek met inleidende hoofdstukken over verschillende aspecten van lezen en voorlezen en behandeling van het belang van mondelinge overlevering. In aparte hoofdstukken wordt voorlezen aan baby's en peuters tot en met ouderen besproken; ook het voorlezen in de klas, de jeugdbeweging, in ziekenhuizen en aan anderstalige kinderen komt aan de orde. Ieder gedeelte begint met een korte inleiding: het onderwerp wordt uitgewerkt en er worden praktische tips gegeven. Na ieder onderdeeel gegevens over de auteur en een boekenlijst. Acht dubbele pagina's met zwart-witfoto's van vooral Belgische auteurs en hun herinneringen aan lezen en voorlezen. Vlot geschreven, duidelijke letter, bladvulling met kleine schetsjes. Achterin een zoekwijzer met websites en literatuurverwijzingen, en een lijst van organisaties.